ترجمة قرآن کریم به فارسی روان است. این اثر، حالت آموزشی دارد و خواننده به کمک آن علاوه بر ترجمه عبارات، با معانی واژگان قرآن نیز آشنا می‌شود. در این ترجمه، نخست، متن آیه با خط عثمان طه در یک سطر قرار می‌گیرد و در ذیل آن، جدولی درج شده است که در آن، هر یک از آیات، بخش بخش می‌شود و ترجمه هر کلمه در زیر آن می‌آید و در سطر بعدی، ترجمة ادبیِ قرآن آمده است. مترجم کوشیده است که ترجمه هر سطر از آیه، در یک سطر گنجانده شود، و فقط در برخی آیات، از این قاعده چشم پوشی کرده است. آن گونه که خود مترجم در مقدمه این قرآن آورده است، دلایل این کار، \”برهم نخوردن متن ادبی قرآن و شیرینيِ آیه\” بوده است. از ویژگی‌های مهم این ترجمه، تحت الفظی بودن آن است. مترجم، معادل فارسیِ هر کلمه عربی را در پایینِ آن گذاشته است، تا ترجمه، بر محققین آسان باشد و برای نوآموزانِ زبان عربی، که می‌خواهند دقیقاً بدانند که کدام کلمه عربی در فارسی چه معنی دارد، ساده باشد. این روش ترجمه، البته به صورت کلی مورد توجه تمامی مترجمین فارسی قرآن از همان آغاز قرار داشته است و آنان می‌کوشیده‌اند در آیاتی که از لحاظ دستوری مشکلی را احساس نمی‌کرده‌اند، ترتیبِ کلماتِ قرآن را در ترجمه به هم نریزند، اما از آنجا که ساختار دستوری زبان فارسی با عربی متفاوت است، در مواردی مترجمین احساس می‌کرده‌اند که این تطابق به زیبایی و رسانایی مفهوم لطمه زده است، دست به تقدّم و تأخّرهایی زده‌اند و اصطلاحاً و قرآن را ترجمه ادبی کرده‌اند. یکی از گونه های ترجمه قرآن، ترجمه تحت الفظی است، که بر حفظ ارايه معادل واژگان قرآنی به زبان مقصد، پای می‌فشارد و چنان شیوه ای را نزدیک‌تر به امانت و وفاداری به مفاهیمِ قرآنی می‌شناسد. اگر جدول‌های لحاظ شده در \”ترجمه جدولی قرآن کریم\” را به یک سو نهیم، این ترجمه، ادامه ترجمه های تحت الفظیِ قرآن کریم است، اما استوار تر و پرورده تر از پیشینیان. اما اگر خطوط به کار رفته در این ترجمه لحاظ شود، می‌توان آن را نخستین تلاش سامان یافته در زبان پارسی قلمداد کرد.
